Catenaccio - bliższe spojrzenie na ten system taktyczny

System catenaccio pochodzi ze strategii zwanej verrou. Został stworzony przez Austriaka dla szwajcarskiej drużyny w 1930 roku. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej.

Jest związany z włoską drużyną piłkarską, ale tak naprawdę został wynaleziony przez Austriaka, który prowadził szwajcarski klub piłkarski. W tym artykule opowiemy więcej o systemie catenaccio.

Początki systemu catenaccio

Jako precedens dla systemu catenaccio musimy mówić o innym systemie zwanym verrou. W języku francuskim to słowo oznacza „łańcuch”. Został wynaleziony przez austriackiego trenera Karla Rappana, który trenował szwajcarską drużynę w latach 30. i 40. XX wieku.

Rappan ustawił gracza, zwanego verreoullieur, tuż przed bramkarzem, aby bronić tego obszaru. Servette FC, drużyna piłkarska z Genewy w Szwajcarii po raz pierwszy zastosowała ten system w 1932 roku.

Jest to strategia z czterema stałymi obronami – dwoma w środkowej części – poruszającymi się od gracza do gracza znakując ich. Obejmuje także twórcę gry na środku boiska, który odpowiada za podawanie piłki na oba końce.

Technika verrou zmodyfikowała typowy skład 2-3-5, który wtedy istniał, a w którym tylko pomocnik pełnił rolę obronną. W rzeczywistości spowodowało to dużą eksploatację.

Następnie, verrou trafił najpierw na francuską ziemię z trenerem Robertem Accordem w klubie Olympique de Charleville-Mézieres, w którym grała Helenio Herrera. W rzeczywistości, był on znany z rozszerzenia systemu catenaccio we włoskiej piłce nożnej.

ZSRR korzystało również z tego systemu, a dokładniej w klubie Krylja Sowietow Samara, z trenerem Aleksandrem Abramowem. Poprawił on kondycję zawodników, a lokalne media przemianowały go na klamra Wołgi.

Nadejście tej strategii we Włoszech

Koncepcje, które Rappan wymyślił i stworzył, zostały dostosowane do włoskiej piłki nożnej przez trenera Giuseppe Viani, który przewodził drużynie Salernitana. Następnie, klub ten awansował do Serii A w 1947 roku.

W tym samym czasie trener Triestiny Nereo Rocco zastosował podobną taktykę, dzięki wpływowi węgierskiego trenera Józsefa Banása, który szkolił go w 1941 roku w Padwie.

System Rocco był później znany jako „prawdziwe włoskie catenaccio” i został po raz pierwszy użyty w 1947 roku. Formacja wynosiła 1-3-3-3 i skupiono się bardziej na defensywie. Dzięki tej taktyce Triestina zajęła drugie miejsce w turnieju Serii A w tym sezonie.

Jedną z innowacji włoskiego systemu catenaccio jest to, że ma on „1” lub libero w systemie. Jego rolą było odzyskanie wolnych piłek i powstrzymanie napastnika przeciwnej drużyny. Ponadto wprowadzono kontratak, zaczynając od długich podań z tyłu.

W tym momencie Helenio Herrera ponownie pojawił się na scenie, już jako trener, który przybył do Interu w 1960 roku. Tam ustanowił system czterech obrońców z oznaczaniem „od gracza do gracza” i libero do zbierania „zagubionych” piłek.

System catenaccio w Azzurra

Oczywiście zespoły osiągnęły dobre wyniki dzięki catenaccio (co po włosku oznacza „śrubę”). Dla wielu był to jednak „nudny” system, który nie podobał się widzom. Dla innych był to sposób na wygrywanie meczy, a nawet zdobywanie tytułów. Tak się stało z drużyną Włoch podczas Mistrzostw Świata w Hiszpanii w 1982.

Podczas Mistrzostw Świata w tym roku w grupie 1 znalazły się Włochy, a także Polska, Peru i Kamerun. Ten europejski zespół przeszedł do drugiej rundy. Wygrali jednak tylko jeden z trzech meczy, oczywiście pod flagą catenaccio.

W drugim przypadku Azzurra była częścią grupy C z Argentyną i Brazylią. Wygrali pierwszy mecz z Albicelestes 2-1, a następnie pokonali Canarinha 3-2, w jednym z najlepszych meczów tych mistrzostw.

Następnie, Włochy zagrały przeciwko Polsce w półfinale, wygrywając 2-0, oba gole strzelił Paolo Rossi. W finale zmierzyli się z Niemcami Wschodnimi. Mecz na Santiago Bernabéu w Madrycie zakończył się wynikiem 3: 1 na korzyść Włochów. W rzeczywistości oznaczało to trzeci puchar dla Azzurri.

Strategia, która nadal się sprawdza

Na koniec warto zauważyć, że inne drużyny niedawno korzystały z systemu catenaccio. Na przykład, niektóre z nich, które osiągnęły świetne wyniki, to Atlético Madryt (z Helenio Herrerą i Diego Simeone), Estudiantes de la Plata (Argentyna), Once Caldas (Kolumbia) i Atlético Paranaense (Brazylia).

Do tej listy moglibyśmy również dodać Tigres UANL (Meksyk), Independiente Santa Fe (Kolumbia), Vlencia CF (Hiszpania), Inter Mediolan (Włochy) i reprezentacje Grecji (Euro 2004), Włoch (Mistrzostwa Świata Niemcy 2006), Portugalii (Euro 2016) i Francji (Mistrzostwa Świata 2018). Bez wątpienia jest to często kwestionowana, ale bardzo skuteczna, strategia.